(P)odpowiedzi na trudne pytania – Izabela Kielar

– Gdzie mieszka Bóg? – zapytała czteroletnia Zosia.

– W niebie – odpowiedziałam bez zastanowienia.

– Czyli ma zamek na chmurach? – drążyła moja córka.

– Hm… nie, nie mieszka na chmurach – zaczęłam początkowo spokojnie wyjaśniać – Powiedziałam ci, że mieszka w niebie, ale to nie znaczy, że w kosmosie ani na chmurach…

– A co znaczy? – Zosia zadawala najprostsze i najbardziej oczywiste pytania, a ja choć wierząca, choć często i chętnie czytająca Biblię, czułam się jak na egzaminie z gramatyki historycznej: n i e p r z y g o t o w a n a. Próbowałam tłumaczyć, czym jest Królestwo Boże i że Bóg jest wszędzie i że prawdopodobnie nie ma zamku, ale skonsternowana mina córeczki i jej kolejne proste, acz dociekliwe pytania sygnalizowały wyraźnie, że oblałam i że w gruncie rzeczy:

– Mamo, nie wiesz, gdzie jest to niebo, prawda?…

– Wiem i jednocześnie nie wiem, ale najbardziej nie wiem jak ci to wyjaśnić…
Oblałam.
Zaczęłam więc pytać znajomych rodziców, jak odpowiadają swoim dzieciom na pytania dotyczące Boga. Ich doświadczenia były przeróżne, najczęściej jednak mówili, że są to trudne rozmowy. Co ciekawe, nawet ci, którzy deklarowali się jako niepraktykujący katolicy stwierdzali często, że rozmowy o Bogu są dla nich istotne, bo pomimo tego, że nie chodzą do kościoła, wierzą w Boga i chcieliby, aby ich dzieci także wierzyły. Ostatecznie wniosek był jeden: większość rodziców nie wie, jak dzieciom mówić o Bogu.
W gąszczu lukrowanych książek o „Bozi” nie znalazłam takich, które odpowiadałyby moim oczekiwaniom. Pchnęło mnie to w stronę teologiczno-filozoficznych poszukiwań. A jako, że mam przygotowanie filologiczne i pedagogiczne, a ostatnie lata poświęciłam także zgłębianiu tematu inicjacji literackiej, postanowiłam napisać własne historie – dla dzieci o Bogu.
Tamatykę kolejnych książeczek podsuwało życie – to znaczy rozmowy z Zosią, a także strzępki rozmów usłyszanych tu i ówdzie pomiędzy innymi przedszkolakami lub rodzicami.
I tak oto:

• który z rodziców nie zmaga się z pragnieniami dziecka o supermocach? Jak się te moce mają do wszechmocy Bożej? I czy Gosia otrzyma moc lodu, jesli będzie się o nią długo i gorliwie modlić?…

• A który z rodziców nie musiał tłumaczyć dziecku, dlaczego wybuchła wojna na Ukrainie? Przecież niejeden nawet dorosły pytał w ostatnim czasie, gdzie jest Bóg? Myślicie, że dzieci wiedząc o Wielkim Stwórcy, nie myślały o tym, że On także stworzył tę wojnę i że jest za nią odpowiedzialny?

• A kwestie niepełnosprawności i innych trudności życiowych w kontekście wiary? Komu się nie zdarzyło usłyszeć pytania wynikającego ze zwykłej dziecięcej ciekawości, z próby zrozumienia świata: Mamo, dlaczego ten chłopiec ma otwartą buzię i się ślini? Przecież on jest duży! – wypaliła Zosia widząc w tramwaju chłopca z porażeniem mózgowym. Starałam się dyskretnie i cicho wyjaśniać, ale wtedy usłyszałam kolejne głośne i nieskrępowane pytania: A czyja to wina? Czy Pan Bóg go uzdrowi?

• A grzech? Czym jest? Nie lubimy o nim rozmawiać, a już zwłaszcza z dziećmi.

• A jeszcze bardziej unikamy tematu śmierci i tego, co po niej. A przecież dzieci, wcześniej czy później, zapytają, a przecież dzieci, wcześniej czy później, zetkną się z tematem – oby wcześniej w bajce niż w realnym życiu. Uważam, że warto je na ten moment przygotować. Nie chowajmy głowy w piasek.

W serii książeczek, która wkrótce się ukaże, staram się pomóc rodzicom, odpowiadać na trudne pytania dzieci, które umieszczam w kontekście rozmów o Bogu – po to, by przybliżyć Jego charakter. Historyjki te są napisane w taki sposób, aby dla dziecka stanowiły tematyczny haczyk, pobudzały do kolejnych pytań, a rodzicom podpowiadały argumenty, szkicowały koncepcję i poziom dyskusji. Mam nadzieję – i z taką intencją piszę te historie – że staną się one zarzewiem rodzinnych rozważań o Bogu, że będa pobudzały do praktykowania wdzięczności i codziennej z Nim rozmowy.

IZABELA KIELAR